Οι "Φούσκες " της ζωής μας...

Σκέφτομαι , καμιά φορά, πως υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που μιλάς απλά και μόνο για να μιλάς και κάποιες άλλες συγκυρίες που ίσως έχεις κάτι να προσθέσεις ,κάτι να πείς…

Φίλοι, αδερφοί, σύντροφοι, συνοδοιπόροι , συναγωνιστές…ότι τέλος πάντων θέλετε…

Ti σας ζήτησα…;

Άλλοι κάνουν αγγαρεία καθημερινά και άλλοι καταθέτουν την ψυχή τους και τους λένε , αζήτητο…

Κουράστηκα πια…

Έχουν μια περίεργη συγχρονικότητα και μια αλλιώτικη ψυχολογία όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και πολλές φορές είναι ν’ απορείς πως διαμορφώνεται το σκηνικό…

Αρκεί βέβαια να υπάρχει το στοιχείο της διάκρισης ώστε να μην είσαι παράφωνος σε λάθος ώρα.

Το βέβαιο πάντως είναι ότι τα αυτονόητα δεν είναι πλέον αυτονόητα και σε τελική ανάλυση τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο….

Τοις πάσι χρόνος και καιρός εστί.. Καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν…

Όταν για παράδειγμα τα πράγματα παίρνουν εκείνη την ιδιαίτερη , ασυνήθιστη, τροπή που σε φέρνει μπροστά σε πολλαπλά αδιέξοδα , τότε καταλαβαίνεις ότι αυτός ο κόσμος μερικές φορές δεν παλεύεται, δεν αντέχεται άλλο.

Όταν έρχεται μια ώρα που διαπιστώνεις ότι αυτά που πίστευες , αυτά που έλπιζες δεν ήταν παρά εφήμερες καταστάσεις και ανούσιες χίμαιρες . Και χάνεις την εμπιστοσύνη σ’ εκείνα τα λίγα πράγματα που τα θεωρούσες λίγο-πολύ δεδομένα…

Ανθρώπους και πράγματα…

Και εκεί που είχες την ουτοπία, που φανταζόσουνα , ότι όλα τα πράγματα εξελίσσονται στη ζωή γραμμικά , ξαφνικά διαπιστώνεις ότι το σύστημα έχει κενά ,ότι στην πραγματικότητα όλα είναι κυκλικά και όχι ευθύγραμμα και όλες εκείνες οι υποτιθέμενες προτεραιότητες της ζωής σου δεν ήταν παρά αυταπάτες και ψέματα , πραγματάκια που από πρώτα γίνονται ξαφνικά δεύτερα, τρίτα μέχρι που χάνονται, εξαφανίζονται…

Dust in the wind…Φτερό στον άνεμο…

Κρίση ταυτότητος , κρίση ιδεολογίας , και το κυριότερο, κρίση ζωής.

Μια ζωή που πέρασε , μια ζωή που δεν μπορεί πλέον να διαχειριστείς , σε μια ατέρμονη διαδικασία, σε ένα δρόμο , χωρίς περίπτωση επιστροφής και αποκατάστασης.

Εμείς και οι «άλλοι» λοιπόν.

Καλύτερα ίσως, εμείς κι οι σχέσεις μας.

Μια σειρά από επαναλαμβανόμενα ψέματα που συνηθίζουμε να λέμε στον εαυτό μας…

Φούσκες που σπάνε, η μια μετά την άλλη, με εκείνο το περίεργο αίσθημα της απαξίας και της εγκατάλειψης…

Οι φούσκες της ζωής μας…

Έτσι κι αλλιώς , πάντα έτσι ήταν τα πράγματα.

Και όσο περνάει ο καιρός, όσο μεγαλώνεις, το καταλαβαίνεις όλο και περισσότερο…

Η Ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται. Οι ρόλοι, λίγο-πολύ ίδιοι… Το casting διαφέρει…

Υπάρχει άραγε κανείς που να σε ακούει σε τούτη τη ζωή ; Και τότε και τώρα…. Να λές και να ξαναλές εκείνο το «Ηλί , Ηλί, λάμα σαβαχθανί» και να παίρνεις ποτέ απάντηση….

Κι ούτε νόημα να ρωτάς γιατί όλα αυτά ,αφού τελικά ο Βαραββάς ήταν ληστής….

Δεν έχει πλέον νόημα…

Από ένα σημείο και μετά ,δικός σου είναι ο Σταυρός , δικός σου και ο δρόμος... Τα έχουμε πει και θα τα λέμε κάθε φορά…

Δεν λείψανε δυστυχώς οι άνθρωποι , σε τούτη τη ζωή. …

Και βέβαια κάποιος που προσδοκά, που περιμένει κάτι από εσένα δεν μπορεί ποτέ να λέγεται φίλος σου.

Στη εποχή που ο καθένας κλείνεται στον εαυτό του και προσπερνάει την ατυχία του διπλανού του , τέτοιοι συνειρμοί ακούγονται μάλλον σαν ιδεοληψίες ή σκέψεις που οδηγούν σε γνωστικές παραμορφώσεις…

Πως να καταλάβεις όμως τον συνάνθρωπό σου όταν βρίσκεσαι μόνιμως οχυρωμένος πίσω από ένα αρρωστημένο εγώ παραβλέποντας τη δυστυχία που υπάρχει γύρω σου ;

Κι έτσι φτάσαμε στο απόλυτο τίποτα κλεισμένοι στις ατομικές φυλακές που φτιάξαμε μόνοι μας .

Άνθρωποι που μονολογούνε στο κινητό τους κοιτώντας μονίμως κάτω λές και έτσι υπάρχει περίπτωση να βρούνε τη χαμένη ανθρωπιά και ηρεμία τους… Είναι λάθος να πιστεύεις ότι μπορείς να γίνεις κάποτε άνθρωπος πριν υπάρξεις συνάνθρωπος…

Πριν ξεπεράσεις το «εγώ» σου και περάσεις σε ένα άλλο στάδιο σε ένα υπερεγώ που σημαίνει ότι σκέφτεσαι και συνυπολογίζεις και το συνάνθρωπο σου …

Λάθος δρόμος τελικά , η επιλογή… Λάθος δρόμος η ζωή …

Έτσι όπως καταντήσαμε τη ζωή μας και έτσι μας κατάντησε τελικά κι αυτή….Χωρίς να ξέρω τι απ’ όλα προηγήθηκε , τι απ’ όλα έφταιξε…

Έτσι είναι. Για όλους έρχεται μια μέρα που φαίνεται πλέον καθαρά πως σε όλα τα μεγάλα πράγματα, σε όλες τις σημαντικές στιγμές σου … πάντα είσαι μόνος στη ζωή… Μόνος έρχεσαι στον κόσμο, μόνος ζεις , μόνος σου τελικά , κάποτε φεύγεις ….

Οι «άλλοι» είναι συνήθως σαν τους κάβους που δένουν τα πλοία στο λιμάνι … κι οι σχέσεις μας σκοινιά που σε βοηθούν μόνο σαν η θάλασσα είναι ήρεμη , όταν δεν συμβαίνει τίποτα, πριν αρχίσει η καταιγίδα….

Γιατί τότε, σαν η θάλασσα φουσκώσει ,αν δεν κόψεις τα σκοινιά και αν δεν αφήσεις τους κάβους , το πιθανότερο είναι πως η τρικυμία θα βουλιάξει το σκάφος…και σένα μαζί και θα συμπαρασύρει και όλα αυτά που πίστευες για καταστάσεις και πράγματα….

Για ανθρώπους και ανθρωπάκια…Για τις φούσκες της ζωής σου ….

Που σπάσανε …

Γιατί τα λέω όλα αυτά ; Τοις πάσι χρόνος και καιρός εστί , πού λέγαμε. Κουράστηκα να μετράω τη ζωή μου με τις απώλειες, με πράγματα που έχασα , χωρίς να φταίω …

Και όσο περνάει ο καιρός ,όλο και πιο πολύ διαπιστώνω ότι την πείρα στη ζωή όταν την αποκτάς , συνήθως δεν την χρειάζεσαι…

Για αυτό τα λέω. .

Γιατί συνεχίζω δυστυχώς να βλέπω δίπλα μου ανθρώπους που σπάνε μια ζωή καρύδια, που πετάνε μονίμως την ψίχα, που κρατάνε τα τσόφλια και που νομίζουν τελικά ότι έτσι πρέπει, ότι καλά κάνουνε….

Δεν κάνουνε…;

ABERDEEN, 30 Ιουνίου 2008

**Ένα κείμενο γραμμένο απο ψυχής απο το φίλο ABERDEEN, που πάντοτε ήθελε να κρατάει την ανωνυμία του , και να γράφει τα δικά του "αποστάγματα ζωής".

Σίγουρα αγαπημένε φίλε μου αξίζεις το καλύτερο στην ζωή ...

E-BOOK :Το ταξίδι της ζωής φέρνει ελπίδες

Αγαπημένοι φίλοι/φίλες

Το μυθιστόρημα μου "Το ταξίδι της ζωής φέρνει ελπίδες " (βιβλίο αυτοέκδοσης) υπάρχει πλέον  σε μορφή e-book, το οποίο μπορείτε να αγοράσετε μέσω της Προσωπικής μου ιστοσελίδας .

Μπορείτε να επισκεφτείτε τον παρακάτω σύνδεσμο  ( Greek Published Books  ) και να αγοράσετε το βιβλίο μέσω http://www.paypal.com.

Σχετικό κουμπί που οδηγεί στην σελίδα του Paypal ,υπάρχει κάτω απο την εικόνα  στην συγεκκριμένη ιστοσελίδα

Κατερίνα Κωστάκη

Συγγραφέας-ποιήτρια

ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ

Ζωή είναι η ύπαρξη της αγάπης.

Λογική είναι η αγάπη που υπολογίζει .

Μελέτη είναι η αγάπη που αναλύει.

Επιστήμη είναι η αγάπη που ερευνά .

Φιλοσοφία είναι η αγάπη που σκέπτεται.

Θρησκεία είναι η αγάπη που αναζητάει το θεό.

Αλήθεια είναι η παντοδύναμη αγάπη.

Ιδανικό είναι η αγάπη που ανεβάζει.

Πίστη είναι η αγάπη που μεταδίδεται.

Ελπίδα είναι η αγάπη που ονειρεύεται.

Καλοσύνη είναι η αγάπη που βοηθάει.

Θυσία είναι η υπέρτατη αγάπη.

Απάρνηση είναι η αγάπη που εγκαταλείφθηκε.

Συμπάθεια είναι η αγάπη που χαμογελάει.

Δουλειά είναι η αγάπη που χτίζει.

Αδιαφορία είναι η αγάπη που κρύβεται.

Απελπισία είναι η αγάπη που χάνει τον έλεγχο.

Πάθος είναι η αγάπη που χάνει την απελπισία.

Ζήλια είναι η αγάπη που πληγώθηκε.

Υπερηφάνεια είναι η αγάπη που τραυματίστηκε.

Πρόκληση είναι η αγάπη που υποβαθμίσθηκε.

Τέλος το μίσος που σίγουρα πιστεύεις ότι είναι το αντίθετο της αγάπης, δεν είναι τίποτα άλλο από την αγάπη που αρρώστησε βαριά.



Αγάπα τον εαυτό σου και όλους όσους είναι γύρω σου και να θυμάσαι ότι Αγαπώ σημαίνει ζω.

Αγαπιέμαι σημαίνει αξίζω.

Αγαπιέμαι και αγαπώ σημαίνει αξίζω να ζω.



Άγνωστος συγγραφέας

ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ

Έχω σκεφτεί άπειρες φορές πως θα ήταν η ζωή μας χωρίς τις ανέσεις που διαθέτουμε, την ειρήνη και την αφθονία.
Σίγουρα όλοι αντιμετωπίζουμε δύσκολες και αδιέξοδες καταστάσεις, άλυτα προβλήματα, άγχος και στρες και όλα αυτά μας οδηγούν τις περισσότερες φορές σε αδιέξοδο.
Το μονοπάτι της ζωής μας φαίνεται σαν ένας έρημος και ανηφορικός και γεμάτος κακοτοπιές τόπος.
Οι άμυνες μας μειώνονται και νιώθουμε αδύναμοι απέναντι στις προκλήσεις της ζωής.

Όμως……..

«Το μεγαλύτερο όπλο σε αυτό το μονοπάτι της ζωής είναι η ευγνωμοσύνη.

Ευγνωμοσύνη είναι το κάλεσμα της καρδιάς απέναντι σε ότι προσφέρει ο Δημιουργός απλόχερα σε όλους μας.
Ευγνωμοσύνη για όλα τα όμορφα που στέλνει ο Θεός, όπως η ζωή και η αφθονία, οι απρόσμενες ευκαιρίες για να προχωρήσουμε μπροστά, οι μικρές ή μεγάλες επιτυχίες, τα όνειρα και τις επιδιώξεις μας, η προστασία και καθοδήγηση σε δύσκολες ή αδιέξοδες καταστάσεις.
Η ευγνωμοσύνη πάντα ανεβάζει πνευματικά και μας δημιουργεί το αίσθημα της πληρότητας και ένωσης με τον ουρανό.
Κάνοντας μόνο μια προσπάθεια, θα συνειδητοποιήσουμε ότι δίνοντας ευχαριστίες στον Θεό ανοίγουμε τις καρδιές μας στις ευλογίες που ποτέ δεν θα πιστεύαμε ότι θα βρίσκαμε.
Ανοίγουμε νέους δρόμους σκέψης και αντικρίζουμε τα καθημερινά γεγονότα με άλλο βλέμμα.
Η ζωή δεν αποτελεί πλέον ένα άσχημο όνειρο αλλά μια μοναδική, ευεργετική πορεία προς την ολοκλήρωση του αληθινού μας σκοπού».

Ας δώσουμε λοιπόν στον εαυτό μας την δυνατότητα να προχωρήσει ένα βήμα μπροστά, αφήνοντας σκέψεις αδυναμίας και έλλειψης, οι οποίες μας οδηγούν στο ίδιο ακριβώς αρνητικό αποτέλεσμα.
Η ευγνωμοσύνη μας οδηγεί σταδιακά σε βελτίωση και ανάπτυξη, τα σημάδια των οποίων είναι άμεσα και εκπληκτικά.

Copyright Κατερίνα Κωστάκη
03-10-2007

*Το παραπανω κείμενο είναι ένα απο τα πρώτα newsletter που ξεκίνησα να γράφω (...και συνεχίζω να γράφω μέχρι σήμερα) πριν απο δυο περίπου χρόνια για τα μέλη της προσωπικής μου ιστοσελίδας .

Προσωπική ιστοσελίδα : http://www.endless-journey.gr/

FIND YOUR INNER VOICE BY DOREEN VIRTUE

When most people think of a psychic, they probably imagine an exoticlooking
woman peering into a crystal ball. She wears giant hoop earrings
and a long, flowing dress. In a mysterious foreign accent, she reveals what
she sees in your future—usually for a steep fee.
Yet, you can be your own psychic, by developing your own natural power to
see the future.

The word, "clairvoyance," means "clear seeing."

In other words, a clairvoyant clearly sees the truth about the past, present, and future.
You've probably experienced clairvoyance yourself, and may not have even
known it.

Common clairvoyant instances include: You have a vivid dream
which later comes true.

You lose your keys or wallet. Then, a picture of the place where you left the item flashes into your mind. As you're driving, you see a mental image of the car ahead of you turning left. Two minutes later, the car turns left exactly as you'd mentally imaged. You suddenly see an image of a person in your mind's eye. Later that day, you receive a call or a letter from that person.
These experiences of clairvoyance are quite normal and often very useful.
Even more, you can learn how to increase your clairvoyant power so that it
becomes a reliable tool for everyday living.
We enhance and improve clairvoyance, like any behavior, with learning and
practice. If you follow the seven steps listed below and practice them for
seven days in a row, you'll experience more consistent and reliable
clairvoyant images.

______________________________
Keys to Clairvoyance
______________________________

STEP 1:

Release the Fears of Seeing the Future. My psychic development students
usually recall being clairvoyant when they were children. In fact, studies
show that young people have the highest rates of clairvoyance of any age
group.
However, children often "turn off" their clairvoyance because of fear.

This fear could come from a thoughtless remark by adults who say the child's
invisible friend is his imagination (when, in truth, the child is seeing angels
and spirit guides).

Sometimes, parents tell their children that psychic insights are evil. Or, the child may see a frightening image of her parent's
impending divorce, or some other painful future event. She then shuts her
clairvoyant vision, because she doesn't want to see her future.
Whatever the source of fear, we must release this emotion to regain our full
clairvoyant power. One of the best ways to rid yourself of fear-blocks is
through saying an affirmative phrase. Sit in a comfortable position and take
two or three very deep and slow breaths. As you breathe in and out, say
these words either silently or aloud: "I am willing to release all fear of
seeing my future."

STEP 2:

Formulate Your Question in a Specific Way. Accurate clairvoyant answers
require accurately- stated questions. Carefully word your questions so you'll
receive an answer that truly meets your needs. The best way is to be honest
with yourself about your "bottom line" true desires.
For example, you might ask, "Will I meet someone at the dance tonight?"
and then see a clairvoyant image of yourself talking with a new person who
isn't your romantic type. A better question would be, "Will I meet my next
romantic partner at the dance tonight?" Your question can have as many
details as you like.

STEP 3:

Breathe and Concentrate Upon Your "Third Eye". After asking your
question, take three deep and slow breaths. Put your focus on the area
between your two eyes. This is an energy center, known as a "chakra,"
which activates clairvoyance. This chakra area contains a "third eye," which
supplies psychic pictures in answer to your questions.
As you breathe, look for and notice an oval shape resting horizontally
between your two eyes. Notice whether this "third eye" has its eyelid closed,
open, or partially open. If the eyelid is closed or partially closed, ask it to
open. Reaffirm your willingness to release the fear of seeing psychically.
Once the eye is open, you will be rewarded with a blissful feeling of warm
love, as you are reunited with a long-lost part of yourself.

STEP 4:

Notice any Pictures that Enter Your Mind. Clairvoyant images generally
come in one of four ways: as a single picture inside your mind's eye; as a
single picture that you see outside your mind's eye; as a movie image inside
your head; or a movie image outside your head. The pictures can be black
and white or full color. Sometimes, they may appear as a painting or a
cartoon.

STEP 5:

Increase the Brightness and Size of the Images. Simply think this phrase,
"Pictures, I ask that you grow in size and strength, NOW!" With your
powerful intention and decision, the clairvoyant pictures will instantly
become larger, brighter, and bolder. Bigger and more colorful pictures are
easier to interpret. If this step seems to give you trouble, repeat Step 1
above.

STEP 6:

Ask For Interpretation and Clarification. You need to know the meaning of
your clairvoyant images in order to interpret them and put them to good use.
If you are unsure of what your psychic pictures are trying to tell you, ask
either mentally or aloud, "What do these pictures mean?" You will receive
an answer as a feeling, thought, or sound. If the answer is unclear, ask that it
be repeated or delivered to you in a different way. The spirit world wants to
help you receive psychic information, and they will work with you until you
clearly understand the answers to your questions.

STEP 7:

Trust in What You See.This last step is crucial, because if you discount your
clairvoyant images or write them off as mere imagination, they are lost
opportunities. You'll gain more confidence in your psychic abilities if you
keep a record of your clairvoyant images. Be sure to keep track of each
psychic image that comes true. In this way, you'll learn how reliable your
clairvoyance truly is. You'll also understand your personal symbology, as
each person's clairvoyant psyche uses a unique set of pictures to symbolize
different meanings.
______________________________

angeltherapy.com

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ ΘΕΤΙΚΕΣ ΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ

1.Είμαι κανάλι της δημιουργικότητας του Θεού και η δουλειά μου οδεύει προς το καλό.

2.Τα όνειρα μου προέρχονται από το Θεό και ο Θεός έχει την δύναμη να τα πραγματοποιήσει.

3.Θα καθοδηγηθώ,δημιουργώντας και ακούγοντας.

4.Η δημιουργικότητα είναι θέλημα του Δημιουργού για μένα.

5.Η δημιουργικότητα μου θεραπεύει εμένα και άλλους

6.Μου επιτρέπει να φροντίζω και να κανακεύω τον καλλιτέχνη μου.

7.Η Δημιουργικότητα μου θα ανθίσει με την χρήση λίγων απλών εργαλείων.

8.Με την δημιουργικότητα μου υπηρετώ τον Θεό.

9.Η δημιουργικότητα μου με οδηγεί πάντα στην αλήθεια και την αγάπη.

10.Η δημιουργικότητα μου με οδηγεί στη συγνώμη προς τους άλλους και προς τον εαυτό μου.

11.Υπάρχει ένα θεϊκό σχέδιο καλοσύνης για μένα.

12. Υπάρχει ένα θεϊκό σχέδιο καλοσύνης για το έργο μου.

13.Καθοδηγούμε καθώς ακούω με προσοχή τον εσωτερικό μου δημιουργό.

14.Καθώς ακούω με προσοχή την δημιουργικότητα μου οδηγούμε προς τον δημιουργό μου.

15.Είμαι πρόθυμος να δημιουργήσω.

16.Είμαι πρόθυμος να μάθω να αφήνω τον εαυτό μου να δημιουργεί.

17.Είμαι πρόθυμος να αφήνω τον Θεό να δημιουργεί μέσα από εμένα.

18.Είμαι πρόθυμος να προσφέρω υπηρεσία την δημιουργικότητα μου.

19.Είμαι πρόθυμος να βιώσω την δημιουργική μου ενεργεία.

20.Είμαι πρόθυμος να χρησιμοποιήσω τα δημιουργικά μου ταλέντα.

Απο το βιβλίο "Ο δρόμος του καλλιτέχνη" της Julia Cameron

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ

ΔΙΟΤΙΜΑ

— Έλα λοιπόν, είπε ο Σωκράτης, να ανακεφαλαιώσουμε
αυτά που είπαμε. Πρώτα λοιπόν υπάρχει ο Έρωτας για
μερικά πράγματα, κι έπειτα για εκείνα που τα στερείται
κανείς, έτσι δεν είναι;
— Ναι, είπε.
— Σχετικά μ' αυτά θυμήσου για ποια πράγματα είπες
στον λόγο σου ότι είναι ο Έρωτας. Κι αν θέλεις, θα σου
τα θυμίσω εγώ: νομίζω λοιπόν πως κάπως έτσι το είπες,
ότι τα πράγματα στους θεούς τακτοποιήθηκαν χάρη στον
έρωτα για το ωραίο, γιατί για το άσχημο δεν θα υπήρχε
έρωτας- δεν τα έλεγες κάπως έτσι;
— Ναι, έτσι είπα, απάντησε ο Αγάθων.
— Σωστά τα έλεγες φίλε μου, είπε ο Σωκράτης, και, αν
πράγματι είναι έτσι, τότε ο Έρωτας δεν θα μπορούσε να
είναι τίποτα άλλο παρά έρωτας του ωραίου, και όχι του
άσχημου.
Συμφώνησε μαζί του.
— Συμφωνήσαμε λοιπόν ότι κανείς για ό,τι του λείπει και
δεν το έχει, γι' αυτό αισθάνεται έρωτα;
— Ναι, είπε.
— Του λείπει άρα η ομορφιά του Έρωτα και δεν την έχει.
— Αναγκαστικά εκεί καταλήγουμε, είπε.
— Πώς λοιπόν; Εκείνο που του λείπει η ομορφιά και δεν
έχει καθόλου ομορφιά, λες εσύ ότι είναι ωραίο;
— Όχι βέβαια.
— Εξακολουθείς όμως να υποστηρίζεις ότι ο Έρωτας είναι
ωραίος, αν έτσι είναι τα πράγματα;
Και ο Αγάθων είπε:
— Κινδυνεύω, Σωκράτη, να παραδεχτώ ότι δεν ήξερα
τίποτα απ' ό,τι έλεγα τότε.
— Κι όμως καλά τα έλεγες, Αγάθωνα. Πες μου όμως και
κάτι ακόμα: τα καλά δεν σου φαίνεται ότι είναι και ωραία;
— Και βέβαια.
— Άρα αν του Έρωτα του λείπουν τα ωραία, και τα καλά
είναι ωραία, τότε θα του λείπουν και τα καλά.
— Εγώ, είπε, Σωκράτη, δεν θα είχα τη δύναμη να σου
αντιλέγω- ας είναι λοιπόν έτσι όπως τα λες εσύ.
— Δεν μπορείς στην αλήθεια να αντιλέγεις, αγαπητέ μου
Αγάθωνα, είπε, γιατί στον Σωκράτη δεν είναι καθόλου
δύσκολο.
— Και εσένα θα σε αφήσω τώρα πια, και τα λόγια για τον
Έρωτα που άκουσα κάποτε από μια γυναίκα από τη Μαντινεία,
τη Διοτίμα—η οποία ήταν σοφή σ' αυτά και σε
πολλά άλλα, και κάποτε πέτυχε για τους Αθηναίους που
κινδύνευαν από λοιμό, βάζοντας τους να κάνουν θυσίες, την
αναβολή της νόσου για δέκα χρόνια- και η οποία με δίδαξε
κι εμένα τα ερωτικά—τα λόγια λοιπόν που έλεγε εκείνη θα
προσπαθήσω να σας τα διηγηθώ με βάση εκείνα που συμφωνήσαμε
ο Αγάθων κι εγώ, μόνος μου, όπως μπορέσω.
Πρέπει λοιπόν, Αγάθων, όπως είπες κι εσύ, πρώτα να
μιλήσω γι' αυτόν,
για το ποιος είναι ο Έρωτας και ποια η φύση του, κι
έπειτα για τα έργα του. Μου φαίνεται λοιπόν ότι είναι πιο
εύκολο να σας τα εκθέσω έτσι όπως μου τα ανέπτυξε
κάποτε η ξένη κάνοντας μου συνεχείς ερωτήσεις· γιατί κι
εγώ τότε της έλεγα διάφορα, παρόμοια σχεδόν μ' αυτά που
μου λέει τώρα ο Αγάθων, πως ο Έρωτας είναι μεγάλος
θεός και πως συνυπάρχει με τα ωραία- κι εκείνη μου
αποδείκνυε με τα ίδια επιχειρήματα, με τα οποία κι εγώ
σ' αυτόν, ότι ούτε ωραίος είναι κατά τα λεγόμενα μου ούτε
καλός. Κι εγώ της είπα:
— Μα τι λες Διοτίμα; Ο Έρωτας είναι άσχημος και κακός;
Κι εκείνη είπε:
— Μην βλαστημάς. Ή μήπως νομίζεις πως ό,τι δεν είναι
ωραίο είναι κατ' ανάγκη άσχημο;
— Και βέβαια.
— Ώστε και το μη σοφό είναι αμαθές; Ή μήπως δεν έχεις
αντιληφθεί ότι ανάμεσα στη σοφία και την αμάθεια υπάρχει
κάτι;
— Τι είναι αυτό;
— Το να έχει κανείς σωστή γνώμη, είπε, χωρίς να μπορεί
να τη δικαιολογήσει, δεν ξέρεις ότι ούτε επιστήμη είναι
(γιατί ένα πράγμα που δεν αποδεικνύεται με τη λογική
— πώς θα μπορούσε να είναι επιστήμη;) ούτε αμάθεια (για-
τί το να πετυχαίνει κανείς το πραγματικό πώς θα μπορούσε
να είναι αμάθεια;). Είναι λοιπόν κάτι τέτοιο η σωστή
γνώμη, ανάμεσα στη φρόνηση και την αμάθεια.
— Έχεις δίκιο, είπα εγώ.
— Μη νομίζεις λοιπόν πως ό,τι δεν είναι ωραίο είναι κατ'
ανάγκη άσχημο, ούτε ό,τι μη καλό, είναι κακό. Έτσι λοιπόν
και ο Έρωτας, αφού ο ίδιος παραδέχεσαι ότι δεν είναι
ούτε καλός ούτε ωραίος, μη νομίζεις ότι πρέπει να είναι
άσχημος και κακός, αλλά κάτι, είπε, ανάμεσα σ' αυτα.
— Κι όμως, είπα εγώ, είναι από όλους παραδεχτό οτι είναι
μεγάλος θεός.
— Όταν λες όλους, είπε, εννοείς αυτούς που δεν γνωρίζουν
ή αυτούς που γνωρίζουν;
— Όλους γενικά.
Και αυτή γελώντας είπε:
— Και πώς Σωκράτη, είπε, παραδέχονται όλοι αυτοί οτι
είναι μεγάλος θεός, αφού λένε ότι δεν είναι καν θεός;
— Ποιοι είναι αυτοί; ρώτησα τότε εγώ.
— Ο ένας είσαι εσύ, είπε, και η άλλη εγώ.
Κι εγώ συνέχισα:
— Πώς το λες αυτό; ρώτησα.
Κι εκείνη:
— Είναι απλό, είπε. Πες μου λοιπόν: δεν πιστεύεις ότι
όλοι οι θεοί είναι ευτυχισμένοι και ωραίοι; Θα τολμούσες
να πεις ότι κάποιος από τους θεούς δεν είναι ωραίος και
ευτυχισμένος;
— Μα τον Δία, όχι βέβαια, είπα.
— Και ευτυχισμένους δεν λες αυτούς που έχουν τα καλά
και τα ωραία;
— Ασφαλώς.
— Αλλά δεν παραδέχτηκες ότι ο Έρωτας, από έλλειψη των
καλών και των ωραίων, τα επιθυμεί αυτά ακριβώς επειδή
του λείπουν;
— Ναι, το παραδέχτηκα.
— Πώς λοιπόν θα μπορούσε να είναι θεός, αφού στερείται
των ωραίων και των καλών;
— Δεν θα μπορούσε να είναι, όπως φαίνεται.
— Βλέπεις λοιπόν, είπε, ότι κι εσύ δεν θεωρείς τον Έρωτα
θεό;
— Τι θα μπορούσε όμως, είπα, να είναι ο Έρωτας; Θνητός;
— Κάθε άλλο.
— Τι όμως;
— Όπως είπαμε πριν, είπε, μεταξύ θνητού και αθανάτου.
— Δηλαδή τι, Διοτίμα;
— Μεγάλος δαίμονας, Σωκράτη· γιατί όλα τα δαιμονικά
όντα βρίσκονται μεταξύ θεού και θνητού.
— Ποια, είπα εγώ, δύναμη έχει;
— Να ερμηνεύει και να μεταφέρει στους θεούς τα ανθρώπινα
και στους ανθρώπους τα θεϊκά, εκείνων τις προσευχές
και τις θυσίες, αυτών τις προσταγές και τις ανταμοιβές,
και όντας στη μέση και των δύο, συμπληρώνει το κενό,
ώστε το σύμπαν να συνδέεται με τον εαυτό του. Μέσω
αυτού προχωρεί και ολόκληρη η μαντική και η τέχνη
των ιερέων η σχετική με τις θυσίες τις μυήσεις, τους
μαγικούς ψαλμούς, και γενικά τη μαγεία και τη μαγγανεία.
Γιατί ο θεός δεν αναμειγνύεται με τον άνθρωπο, αλλά
μέσω αυτού γίνεται κάθε επικοινωνία και συνομιλία των
θεών προς τους ανθρώπους, και όταν είναι ξύπνιοι και όταν
κοιμούνται. Κι εκείνος που είναι σοφός σ' οτιδήποτε άλλο,
ή σε επάγγελμα ή σε τέχνη, δεν είναι παρά ένας εργάτης.
Αυτοί λοιπόν οι δαίμονες είναι πολλοί και κάθε είδους: ένας
απ' αυτούς είναι κι ο Έρωτας.
— Και ποιος είναι ο πατέρας του, είπα εγώ, και η μητέρα
του;
— Είναι μεγάλη ιστορία, είπε, για να σου τη διηγηθώ,
αλλά θα σου την πω. Όταν λοιπόν γεννήθηκε η Αφροδίτη,
έτρωγαν οι θεοί, και μαζί τους κι ο γιος της Μήτιδος, ο
Πόρος. Αφού δείπνησαν, έφτασε η Πενία, για να ζητιανέψει
σ' αυτό το τόσο μεγάλο φαγοπότι, και στεκόταν στην
πόρτα. Ο Πόρος λοιπόν, μεθυσμένος από το νέκταρ (γιατί
το κρασί δεν υπήρχε ακόμα), μπήκε στον κήπο του Δία και
βαρύς από το πιοτό αποκοιμήθηκε. Η Πενία τότε, επειδή
ακριβώς ήταν άπορη, σκέφτηκε να κάνει παιδί από τον
Πόρο. Ξάπλωσε λοιπόν κοντά του και γέννησε τον Έρωτα.
Γι' αυτό και έγινε ακόλουθος και υπηρέτης της Αφροδίτης
ο Έρωτας, επειδή γεννήθηκε στα γενέθλια της και
επειδή συγχρόνως είναι και από τη φύση του εραστής του
ωραίου, και είναι και η Αφροδίτη ωραία. Όντας λοιπόν
γιος τους Πόρου και της Πενίας, ο Έρωτας βρίσκεται σ'
αυτή την κατάσταση. Πρώτα είναι πάντοτε πένης,
και καθόλου απαλός και ωραίος, όπως νομίζουν οι πολλοί,
αλλά σκληρός και βρόμικος και ξυπόλυτος και άστεγος.
Ξαπλώνει πάντοτε κατάχαμα και χωρίς στρώμα, κοιμάται
στο ύπαιθρο έξω από τις πόρτες και στους δρόμους,
έχοντας τη φύση της μητέρας του, και παντοτινή σύντροφο
την ένδεια. Από τον πατέρα του πάλι, κυνηγάει τα ωραία
και τα καλά, όντας ανδρείος και ριψοκίνδυνος και ορμητικός,
δεινός κυνηγός, μηχανευόμενος συνεχώς κάτι, παθιασμένος
για γνώση και επινοητικός, φιλοσοφώντας ολόκληρη
τη ζωή του, δεινός γητευτής και μάγος και σοφιστής.
Και ούτε αθάνατος είναι από τη φύση του, ούτε θνητός·
αλλά την ίδια μέρα πότε ανθεί και ζει, πότε πεθαίνει,
και αναβιώνει και πάλι όταν τα καταφέρει χάρη στη φύση
του πατέρα του- κι εκείνο που αποκτάει, του φεύγει πάντοτε
γρήγορα, ώστε ο Έρωτας δεν είναι ποτέ ούτε φτωχός
ούτε πλούσιος. Βρίσκεται επίσης ανάμεσα στη σοφία και
στην αμάθεια. Κι αυτό γιατί συμβαίνει το εξής:
από τους θεούς κανείς δεν φιλοσοφεί ούτε επιθυμεί να
γίνει σοφός (αφού είναι), κι αν είναι και κάνεις άλλος
σοφός, δεν φιλοσοφεί" ούτε πάλι και οι αμαθείς φιλοσοφούν
και ούτε επιθυμούν να γίνουν σοφοί, γιατί αυτό ακριβώς
είναι το κακό της αμάθειας, μη όντας κανείς ούτε
ωραίος ούτε καλός ούτε σώφρων, να νομίζει ότι τα έχει
όλα αυτά σε ικανοποιητικό βαθμό. Δεν επιθυμεί λοιπόν
εκείνος που δεν πιστεύει ότι του λείπει κάτι εκείνο που
δεν πιστεύει ότι του λείπει.
— Ποιοι όμως, Διοτίμα, είπα εγώ, είναι οι φιλοσοφούντες,
αν δεν είναι ούτε οι σοφοί ούτε οι αμαθείς;
— Είναι ολοφάνερο, είπε, αυτό πια και παιδί θα το καταλάβαινε,
ότι είναι εκείνοι που βρίσκονται ανάμεσα σ' αυτούς
τους δυο, κι ένας απ' αυτούς είναι και ο Έρωτας.
Γιατί η σοφία είναι από τα ωραιότερα πράγματα κι ο
Έρωτας είναι έρωτας για το ωραίο, ώστε κατ' ανάγκη ο
Έρωτας είναι φιλόσοφος, και όντας φιλόσοφος, βρίσκεται
ανάμεσα στη σοφία και την αμάθεια. Κι αυτό εξαιτίας της
γέννησης του: γιατί είναι από πατέρα σοφό και πολυμήχανο,
και από μητέρα όχι σοφή και αμήχανη. Αυτή λοιπόν
είναι η φύση του Έρωτα, αγαπητέ μου Σωκράτη. Αλλά εσύ
άλλο πράγμα νόμισες ότι είναι ο Έρωτας και δεν απορώ
καθόλου που το έπαθες:
νόμισες, όπως αντιλαμβάνομαι συμπεραίνοντας από όσα
λες, ότι Έρωτας είναι το αντικείμενο του Έρωτα, και όχι
το υποκείμενο: γι' αυτό νομίζω ότι σου φαινόταν πανέμορφος
ο Έρωτας. Γιατί πράγματι το αντικείμενο του Έρωτα
είναι ωραίο και τρυφερό και τέλειο και αξιοθαύμαστο- το
υποκείμενο όμως του Έρωτα έχει άλλη όψη, όπως σου την
περιέγραψα.
Κι εγώ τότε είπα:
— Ας είναι, ξένη, καλά τα λες. Αφού είναι έτσι όμως ο
Έρωτας, τι χρειάζεται στους ανθρώπους;
— Αυτό ακριβώς, Σωκράτη, είπε, αμέσως μετά θα προσπαθήσω
να σε διδάξω. Τέτοιος λοιπόν είναι ο Έρωτας και
έτσι γεννήθηκε- έχει επίσης ως αντικείμενο τα ωραία,
όπως κι εσύ είπες. Κι αν κάποιος μας ρωτούσε: τι είναι
ο έρωτας για τα ωραία, Σωκράτη και Διοτίμα; Ή ακόμα
σαφέστερα: αγαπάει ο ερωτευμένος με τα ωραία" τι αγαπάει;
Κι εγώ είπα:
— Να γίνουν δικά του.
— Αλλά ακόμα ζητάει, είπε, η απάντηση σου κι άλλη
ερώτηση: τι θα κερδίσει εκείνος που θα αποκτήσει τα
ωραία;
Της είπα τότε ότι δεν μου ήταν καθόλου εύκολο να
απαντήσω σ' αυτήν την ερώτηση.
— Αλλά, είπε, αν στη θέση του ωραίου έβαζε κανείς το
καλό και σε ρωτούσε: έλα, Σωκράτη, πες μου, αγαπάει
εκείνος που είναι ερωτευμένος με τα καλά" τι αγαπάει;
— Να γίνουν δικά του, είπα εγώ.
— Και τι θα κερδίσει εκείνος που θα αποκτήσει τα καλά;
— Σ' αυτό μου είναι ευκολότερο, είπα εγώ, να απαντήσω,
θα γίνει ευτυχισμένος.
— Με την απόκτηση λοιπόν των αγαθών οι ευτυχισμένοι
είναι ευτυχισμένοι, είπε, και δεν χρειάζεται ακόμα να ρωτήσουμε:
«γιατί θέλει να είναι ευτυχισμένος όποιος το
θέλει;», εφόσον η απάντηση αυτή φαίνεται να είναι και η
τελειωτική.
— Σωστά τα λες, είπα εγώ.
— Αυτή λοιπόν η επιθυμία κι αυτός ο έρωτας νομίζεις ότι
είναι κοινά σ' όλους τους ανθρώπους, και ότι όλοι θέλουν τα
καλά να είναι πάντοτε δικά τους, ή έχεις διαφορετική
γνώμη;
— Έτσι νομίζω, είπα εγώ, ότι είναι κοινά σ' όλους.
— Γιατί λοιπόν, Σωκράτη, είπε, δεν λέμε ότι όλοι είναι
ερωτευμένοι,
αφού όλοι αισθάνονται παντοτινό έρωτα γι' αυτά τα
πράγματα, αλλά λέμε ότι μερικοί μόνο είναι ερωτευμένοι
και οι άλλοι δεν είναι;
— Απορώ κι εγώ, απάντησα.
— Να μην απορείς, είπε. Γιατί, προφανώς έχουμε ξεχωρίσει
κάποιο είδος του έρωτα και αυτό, δίνοντας του το
όνομα του συνόλου, το ονομάζουμε έρωτα, ενώ για τα άλλα
χρησιμοποιούμε άλλα ονόματα.
— Καμιά παρόμοια περίπτωση; ρώτησα εγώ.
— Να κάτι παρόμοιο. Ξέρεις ότι η ποίηση είναι κάτι πολύ
ευρύ. Γιατί η ποίηση είναι πάντα η αιτία που το καθετί
περνάει από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, ώστε και σ' όλες
τις τέχνες, οι εργασίες είναι ποιήσεις, και οι δημιουργοί
τους όλοι ποιητές.
— Σωστά τα λες.
— Αλλά όμως, είπε αυτή, ξέρεις ότι δεν ονομάζονται
ποιητές, αλλά έχουν άλλα ονόματα και ότι από ολόκληρη
την ποίηση ένα ορισμένο κομμάτι, το σχετικό με τη μουσική
και τη μετρική, έχει πάρει το όνομα του συνόλου-
γιατί μόνο αυτό ονομάζεται ποίηση και εκείνοι που έχουν
αυτό το κομμάτι της ποίησης, ποιητές.
— Σωστά, είπα, τα λες.
— Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και με τον έρωτα. Γενικά κάθε
επιθυμία των καλών πραγμάτων και της ευτυχίας είναι ο
μεγαλύτερος και απατηλός έρωτας κάθε
ανθρώπου. Αλλά εκείνους που στρέφονται με πολλούς
τρόπους προς αυτόν, ή με επιχειρήσεις ή με την αγάπη της
γυμναστικής ή της επιστήμης, ούτε ερωτευμένους τους
λέμε ούτε εραστές. Αντίθετα εκείνοι που ακολούθησαν
ένα είδος και ασχολήθηκαν μ' αυτό έχουν το όνομα του
συνόλου, έρωτα, ερωτευμένοι, εραστές.
— Μπορεί και να έχεις δίκιο, είπα εγώ.
— Και λένε, είπε, ότι αυτοί που αισθάνονται έρωτα είναι
εκείνοι που αναζητούν το άλλο μισό τους.
Εγώ όμως λέω ότι ο έρωτας δεν είναι ούτε για το μισό
ούτε για το ολόκληρο, αν δεν τυχαίνει, φίλε μου, να είναι
αυτό καλό. Αφού και τα πόδια τους και τα χέρια τους
αποφασίζουν να τα κόψουν οι άνθρωποι, αν τους φαίνονται
ότι είναι βλαβερά. Γιατί δεν νομίζω ότι όλοι αποδέχονται
πλήρως τα δικά τους, εκτός αν κανείς το καλό το θεωρεί
δικό του και το κακό ξένο- γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο
που να ερωτεύονται οι άνθρωποι εκτός από το καλό. Ή
μήπως σου φαίνεται ότι δεν είναι έτσι;
— Όχι, μα τον Δία, κι εμένα έτσι μου φαίνεται.
— Μπορούμε λοιπόν, είπε εκείνη, να λέμε έτσι απλά ότι οι
άνθρωποι αισθάνονται έρωτα για το καλό;
— Ναι, απάντησε.
— Μήπως όμως, είπε, πρέπει να προσθέσουμε ότι αισθάνονται
έρωτα και για την απόκτηση του καλού;
— Να το προσθέσουμε.
— Μήπως όμως, είπε, όχι μόνο για την απόκτηση αλλά
και για την παντοτινή κτήση;
— Κι αυτό να το προσθέσουμε.
— Είναι λοιπόν με λίγα λόγια ο έρωτας, είπε, η παντοτινή
κατοχή του καλού.
— Πολύ σωστά, είπα εγώ, τα λες.
— Αφού λοιπόν ο έρωτας είναι πάντοτε αυτό, είπε εκείνη,
με ποιον τρόπο όταν το επιδιώκει κάνεις και με ποια
πράξη, ο ζήλος και η επιμονή του θα μπορούσε να ονομαστεί
έρωτας; Ποια να είναι αυτή η δραστηριότητα; Μπορείς
να μου απαντήσεις;
— Μα τότε Διοτίμα, είπα εγώ, δεν θα σε θαύμαζα για τη
σοφία σου και δεν θα σύχναζα κοντά σου για να μάθω αυτά
τα πράγματα.
— Αλλά εγώ θα σου απαντήσω, είπε. Αυτό το πράγμα
είναι η γέννηση μέσα στο ωραίο, είτε αφορά το σώμα είτε
την ψυχή.
— Χρειάζονται μαντικές ικανότητες, είπα, αυτά που λες
και δεν καταλαβαίνω.
— Τότε εγώ, είπε εκείνη, θα μιλήσω σαφέστερα. Κυοφορούν
λοιπόν Σωκράτη, είπε, όλοι οι άνθρωποι και στο
σώμα και στην ψυχή, και όταν φτάσουν σε κάποια ηλικία,
επιθυμεί η φύση μας να γεννήσει. Να γεννήσει όμως
μέσα στο άσχημο δεν μπορεί, μόνο μέσα στο ωραίο. Γιατί
η συνουσία του άντρα και της γυναίκας είναι τοκετός. Και
είναι αυτό θεϊκό πράγμα, και είναι το αθάνατο στοιχείο που
ενυπάρχει στο ζωντανό ον που είναι θνητό, η κύηση και η
γέννηση. Αλλά αυτά είναι αδύνατο να γίνουν σε ανάρμοστο
περιβάλλον,
και είναι ανάρμοστο το άσχημο σε καθετί θεϊκό, ενώ το
ωραίο αρμόζει σ' αυτό. Σαν Μοίρα λοιπόν και Ειλειθυία
παρευρίσκεται η Καλλονή στη γέννηση. Για τον λόγο αυτό
όταν πλησιάζει σε κάτι όμορφο εκείνο που κυοφορεί, γίνεται
ευνοϊκό και από τη χαρά του διαχέεται, και επέρχεται ο
τοκετός και γεννάει- όταν σε κάτι άσχημο, σκυθρωπό και
στεναχωρημένο, ζαρώνει και αποστρέφει το πρόσωπο του,
και απομακρύνεται και δεν γεννάει, αλλά κρατώντας μέσα
του το κύημα υποφέρει. Απ' αυτό προέρχεται η μεγάλη
λαχτάρα εκείνου που κυοφορεί και είναι παραφουσκωμένος
για το ωραίο, γιατί απαλλάσσει από πολλούς πόνους εκείνον
που το έχει. Ο έρωτας λοιπόν Σωκράτη, είπε, δεν είναι
έρωτας για το ωραίο, όπως εσύ νομίζεις.
— Αλλά για ποιο πράγμα;
— Για τη γέννηση και τον τοκετό μέσα στο ωραίο.
— Ας είναι, απάντησα εγώ.
— Πολύ καλά λοιπόν, είπε. Γιατί λοιπόν για τη γέννηση;
Γιατί είναι κάτι αιώνιο και αθάνατο για τον θνητό η γέννηση.
Και είναι αναγκαίο όπως βγαίνει απ' αυτά που συμφωνήσαμε,
ότι και ο πόθος της αθανασίας πρέπει να συνυπάρχει
με τον πόθο του καλού, αν έρωτας είναι η επιθυμία να
έχεις το καλό παντοτινά δικό σου. Κατ' ανάγκη λοιπόν,
σύμφωνα με όσα είπαμε, και η αθανασία αποτελεί αντικείμενο
του έρωτα. Τέτοια λοιπόν πάντα μου δίδασκε, όποτε
γινόταν λόγος για τον έρωτα, και κάποτε ρώτησε:
— Ποια νομίζεις, Σωκράτη, ότι είναι η αιτία αυτού του
έρωτα και της επιθυμίας; Ή μήπως δεν έχεις προσέξει την
παράξενη συμπεριφορά όλων των ζώων όταν επιθυμούν να
γεννήσουν, και τα χερσαία και τα πτηνά, πως αρρωσταίνουν
όλα και έχουν ερωτική διάθεση
πρώτα για να ενωθούν μεταξύ τους και έπειτα για την
ανατροφή του γόνου τους. Και είναι έτοιμα για χάρη τους
και να πολεμήσουν τα ασθενέστερα τα ισχυρότερα και να
πεθάνουν γι' αυτά, είτε υποφέροντας τα ίδια από την πείνα
για να τα ταΐσουν, είτε κάνοντας οτιδήποτε άλλο. Και όσον
αφορά τους ανθρώπους, είπε, θα μπορούσε κανείς να νομίσει
ότι το κάνουν ύστερα από σκέψη. Αλλά τα ζώα ποια
είναι η αιτία να έχουν τέτοια ερωτική διάθεση; Μπορείς να
μου πεις;
Κι εγώ τότε θα έλεγα ότι δεν ήξερα. Κι εκείνη είπε:
— Έχεις λοιπόν την εντύπωση ότι θα γίνεις ποτέ δεινός
στα ερωτικά, αν δεν τα καταλαβαίνεις αυτά;
— Αλλά γι' αυτό ακριβώς, Διοτίμα, όπως και πριν από
λίγο είπα, έχω έρθει σε σένα, γνωρίζοντας ότι χρειάζομαι
δασκάλους. Αλλά λέγε μου την αιτία αυτών εδώ και όλων
των άλλων των σχετικών με τα ερωτικά.
— Αν λοιπόν, είπε, πιστεύεις ότι ο έρωτας από τη φύση
του έχει ως αντικείμενο εκείνο που πολλές φορές συμφωνήσαμε
ότι έχει, μην απορείς.
Γιατί και εδώ, για τον ίδιο λόγο, η θνητή φύση επιδιώκει,
κατά το δυνατό, να είναι αιώνια και αθάνατη. Και
μπορεί να το πετύχει αυτό μόνο με τη γέννηση, γιατί
πάντοτε αφήνει ένα νέο στη θέση του παλιού. Άλλωστε
κάθε ένα από τα ζώα ενόσω ζει θεωρείται ότι είναι το
ίδιο, όπως από μικρό παιδί μέχρι να γίνει γέρος λέμε ότι
είναι ο ίδιος ο άνθρωπος—ενώ αυτός δεν έχει ποτέ τα ίδια
πράγματα επάνω του, και ωστόσο θεωρείται ο ίδιος- αλλά
συνεχώς ανανεώνεται, χάνοντας μερικά, και ως προς τις
τρίχες και τη σάρκα και τα οστά και το αίμα και ολόκληρο
το σώμα.
Και όχι μόνο στο σώμα του αλλά και στην ψυχή του, οι
τρόποι, οι συνήθειες, οι αντιλήψεις, οι επιθυμίες, οι απολαύσεις,
οι λύπες, οι φόβοι, το καθένα απ' αυτά ποτέ δεν
είναι το ίδιο στον καθένα μας. Άλλα γεννιούνται, άλλα
χάνονται. Πολύ πιο περίεργο απ' αυτό είναι ότι και οι
γνώσεις όχι μόνο άλλοτε γεννιούνται κι άλλοτε χάνονται
σε μας,
και ποτέ δεν είμαστε οι ίδιοι ως προς τις γνώσεις, αλλά
ότι και η καθεμιά από τις γνώσεις το παθαίνει αυτό το ίδιο.
Γιατί εκείνο που ονομάζεται μελέτη γίνεται με την προϋπόθεση
ότι φεύγει η γνώση: γιατί η λήθη είναι η φυγή της
γνώσης και η μελέτη πάλι, βάζοντας καινούρια μνήμη στη
θέση της παλιάς, σώζει τη γνώση, ώστε να φαίνεται ότι
είναι η ίδια. Μ' αυτόν λοιπόν τον τρόπο κάθε θνητό ον
διασώζεται, όχι όντας σε όλα γενικά το ίδιο για πάντα
όπως το θείο,
αλλά με το να αφήνει καθετί που παλιώνει και φεύγει
ένα νέο στη θέση του, όμοιο μ' αυτό το ίδιο. Με αυτό το
τέχνασμα, Σωκράτη, είπε, το θνητό μετέχει της αθανασίας,
και ως προς το σώμα και ως προς όλα τα άλλα-
εκείνο είναι αθάνατο με άλλο τρόπο. Μην απορείς λοιπόν
που το κάθε θνητό ον από τη φύση του δίνει μεγάλη αξία σε
κάθε γέννημα του. Γιατί για χάρη της αθανασίας ενυπάρχει
στον καθένα αυτός ο ζήλος και ο έρωτας.
Και, εγώ, ακούγοντας τα λόγια της, θαύμασα και είπα:
— Καλά λοιπόν, είπα εγώ, σοφότατη Διοτίμα, πράγματι
έτσι συμβαίνει μ' αυτά;
Κι εκείνη απάντησε όπως οι τέλειοι σοφιστές:
— Να είσαι βέβαιος, Σωκράτη. Άλλωστε και των ανθρώπων
αν θελήσεις να κοιτάξεις τη φιλοδοξία, θα απορήσεις
με τον παραλογισμό της, αν δεν έχεις καταλάβει αυτά που
σου είπα εγώ, γιατί τότε θα σκεφτόσουν τη φοβερή ερωτική
διάθεση που έχουν να γίνουν ονομαστοί και δόξα
στους αιώνες αθάνατη να θεμελιώσουν, και για
τον σκοπό αυτόν είναι έτοιμοι, περισσότερο απ' ότι για
χάρη των παιδιών τους, να διακινδυνεύσουν κάθε είδους
κινδύνους,
και χρήματα να ξοδέψουν και σε οποιουσδήποτε κόπους
να υποβληθούν, ακόμα και να πεθάνουν γι' αυτόν. Ή μήπως
νομίζεις ότι η Άλκηστη θα πέθαινε αντί για τον Άδμητο,
ή ότι ο Αχιλλέας θα ακολουθούσε στον θάνατο τον
Πάτροκλο, ή ότι θα πέθαινε ο δικός σας ο Κόδρος για να
εξασφαλίσει τη βασιλεία των παιδιών του, αν δεν πίστευαν
ότι θα υπάρχει η αθάνατη μνήμη της αρετής τους, την
οποία διατηρούμε εμείς σήμερα; Κάθε άλλο, είπε. Αλλά
νομίζω ότι οι πάντες κάνουν τα πάντα για την αθάνατη
ανάμνηση την αρετής τους και για την ένδοξη φήμη τους,
και μάλιστα όσο καλύτεροι είναι, τόσο περισσότερο- γιατί
αισθάνονται έρωτα για την αθανασία.
Εκείνοι λοιπόν, είπε, που εγκυμονούν στα σώματα
στρέφονται περισσότερο προς τις γυναίκες, κι αυτή είναι
η ερωτική τους συμπεριφορά, εξασφαλίζοντας για πάντα,
όπως νομίζουν, με την παιδογονία την αθανασία και την
υστεροφημία και την ευδαιμονία. Εκείνοι πάλι που εγκυμονούν
στην ψυχή
— γιατί υπάρχουν, είπε, κι εκείνοι που εγκυμονούν στις
ψυχές περισσότερο παρά στα σώματα, αυτά που ταιριάζουν
στην ψυχή να κυοφορήσει και να γεννήσει. Τι ταιριάζει
λοιπόν; Η φρόνηση και οι άλλες αρετές. Αυτών ακριβώς
γεννήτορες είναι όλοι οι δημιουργοί και από τους τεχνίτες
όσοι θεωρούνται ότι είναι δημιουργικοί. Αλλά το πιο μεγάλο και το πιο ωραίο είδος φρόνησης είναι εκείνη που
ασχολείται με τη διευθέτηση των πραγμάτων στις πόλεις
και στους οικισμούς, της οποίας το όνομα είναι σωφροσύνη
και δικαιοσύνη. Αυτά λοιπόν όταν τα κυοφορεί κανείς από
νέος στην ψυχή του, και έχει θεϊκή φύση,
όταν έρθει η κατάλληλη ηλικία επιθυμεί να γεννήσει και
να αναπαραγάγει. Αναζητεί τότε, νομίζω, και αυτός περιφερόμενος
το ωραίο, για να γεννήσει μέσα του. Γιατί μέσα
στο άσχημο δεν θα γεννήσει ποτέ. Από τα σώματα λοιπόν
προτιμάει τα ωραία μάλλον παρά τα άσχημα, εφόσον κυοφορεί,
και αν συναντήσει μέσα τους ψυχή ωραία και ευγενική
και καλοφτιαγμένη, αισθάνεται υπερβολικό ενθουσιασμό
και για τα δύο. Και προς αυτόν τον άνθρωπο αμέσως
είναι εύγλωττος σε λόγια για την αρετή και για το πώς
πρέπει να είναι ο ανώτερος άνθρωπος και με ποια πράγματα
να ασχολείται,
και επιχειρεί να τον εκπαιδεύσει. Γιατί νομίζω ότι ερχόμενος
σε επαφή με το ωραίο και με την επικοινωνία μαζί
του, εκείνα που από παλιά κυοφορούσε τα γεννάει και τους
δίνει υπόσταση, είτε όταν είναι εκείνος παρών είτε κατά
την απουσία του με την ανάμνηση του, και αυτό που γεννήθηκε
το ανατρέφει από κοινού μ' εκείνον. Έτσι έχουν
αυτού του είδους οι άνθρωποι μεταξύ τους μεγαλύτερο
δεσμό απ' ότι αν είχαν φυσικά παιδιά και σταθερότερη
φιλία, αφού τα κοινά τους παιδιά είναι ωραιότερα και πιο
αθάνατα. Και ο καθένας θα προτιμούσε να αποκτήσει τέτοια
παιδιά μάλλον παρά ανθρώπινα,
βλέποντας και τον Όμηρο και τον Ησίοδο και τους
άλλους καλούς ποιητές και ζηλεύοντας τους για τους σπουδαίους
απογόνους που αφήνουν, οι οποίοι τους παρέχουν
αθάνατη φήμη και δόξα, όντας και αυτοί οι ίδιοι τέτοιοι. Ή
αν θέλεις, είπε, για τα παιδιά που άφησε ο Λυκούργος στη
Λακεδαίμονα, σωτήρες της Λακεδαίμονος και γενικά της
Ελλάδας. Και ο Σόλων σε σας, είναι άξιος πολλών τιμών
για τη γέννηση των νόμων και άλλοι άντρες σε πολλά άλλα
μέρη, και στους Έλληνες και στους βαρβάρους,
που παρουσίασαν πολλά και σπουδαία έργα,
και γέννησαν κάθε είδους αρετή.
Γι' αυτούς έχουν γίνει και πολλά ιερά εξαιτίας
αυτών των παιδιών τους, ενώ για κανέναν δεν έχει γίνει
ακόμα εξαιτίας των ανθρώπινων παιδιών του. Σ' αυτά
λοιπόν τα ερωτικά, Σωκράτη, θα μπορούσες ίσως κι εσύ
να μυηθείς.
Όσο για την τέλεια μύηση και την αποκάλυψη, στις
οποίες οδηγούν αυτές οι διδασκαλίες, εφόσον κάποιος ακολουθεί
τον σωστό δρόμο, δεν ξέρω αν θα ήσουν ικανός γι'
αυτές. Θα σου πω όμως εγώ, είπε, και δεν θα υστερήσω
καθόλου σε προθυμία. Εσύ προσπάθησε να με παρακολουθήσεις,
αν μπορείς. Πρέπει λοιπόν, είπε, αυτός που βαδίζει
σωστά προς αυτό το πράγμα να αρχίζει από τότε που είναι
νέος να πλησιάζει τα ωραία σώματα, και πρώτα, εφόσον
τον καθοδηγεί σωστά ο καθοδηγητής, να ερωτεύεται ένα
σώμα και να γεννάει εκεί ωραίους λόγους, κι έπειτα να
κατανοήσει ότι η ομορφιά που βρίσκεται σε οποιοδήποτε
σώμα είναι αδερφή της ομορφιάς του άλλου σώματος,
και αν πρέπει κανείς να επιζητεί την ομορφιά της μορφής,
θα ήταν μεγάλη ανοησία να μην θεωρεί ότι είναι ένα
και το αυτό πράγμα η ομορφιά που υπάρχει σ' όλα τα
σώματα. Όταν το αντιληφθεί αυτό, θα γίνει εραστής όλων
των ωραίων σωμάτων, και θα χαλαρώσει τη σφοδρή προσήλωση
του στο ένα, θεωρώντας την ανάξια του και μικρής
σημασίας. Μετά απ' αυτά, θα θεωρεί πολυτιμότερη την
ομορφιά της ψυχής από του σώματος, έτσι ώστε αν κάποιος
είναι ως προς την ψυχή του αξιόλογος, ακόμα κι αν
έχει πολύ μέτρια ομορφιά,
θα του είναι αρκετό αυτό για να τον ερωτευτεί και να
τον φροντίζει, και να γεννάει και να αναζητεί τέτοια λόγια,
που να κάνουν καλύτερους τους νέους. Έτσι θα αναγκαστεί
να δει και την ομορφιά που υπάρχει στις ασχολίες και στις
συνήθειες, και θα αντιληφθεί ότι όλα αυτά είναι συγγενικά
μεταξύ τους, ώστε θα θεωρήσει την ομορφιά του σώματος
κάτι χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Μετά από τις ασχολίες θα
οδηγηθεί στις γνώσεις, για να δει πάλι και την ομορφιά
των γνώσεων, και βλέποντας ήδη τη μεγάλη έκταση του
ωραίου, παύει πια,
σαν δούλος, να αγαπάει την ομορφιά ενός νεαρού ή
κάποιου ανθρώπου ή μιας ασχολίας και μέσα σ' αυτή τη
δουλεία να είναι μηδαμινός και μικρολόγος· αλλά στραμμένος
προς το μεγάλο πέλαγος του ωραίου και κοιτάζοντας
το, πολλούς και ωραίους, και μεγαλοπρεπείς θα γεννήσει
λόγους και σκέψεις μέσα στην ανεξάντλητη αγάπη του για
τη γνώση, έως ότου, αφού δυναμώσει και ωριμάσει εκεί,
διακρίνει τη μία και μόνη γνώση, που είναι η γνώση του
ωραίου, για την οποία θα σου μιλήσω.
Προσπάθησε όμως, είπε, να προσέχεις όσο μπορείς
περισσότερο. Όποιος λοιπόν μέχρι εδώ ως προς τα ερωτικά
διαπαιδαγωγηθεί, βλέποντας σωστά το ένα μετά το
άλλο τα ωραία, έχοντας ήδη φτάσει προς το τέλος των
ερωτικών, ξαφνικά θα αντικρίσει μια θαυμάσια ως προς
τη φύση της ομορφιά, εκείνο ακριβώς, Σωκράτη, για το
οποίο υπήρξαν όλοι οι προηγούμενοι κόποι:
πρώτα απ' όλα είναι αιώνιο και ούτε γεννιέται ούτε
χάνεται, ούτε αυξάνεται ούτε ελαττώνεται, κι έπειτα δεν
είναι από τη μία άποψη ωραίο, από την άλλη άσχημο, ούτε
άλλοτε ωραίο, άλλοτε όχι, ούτε ωραίο σε σχέση με αυτό,
άσχημο σε σχέση με εκείνο, ούτε εδώ ωραίο, εκεί άσχημο,
σα να ήταν για μερικούς ωραίο, για μερικούς άσχημο.
Ούτε πάλι θα του φανερωθεί το ωραίο σαν πρόσωπο ή
χέρια ή κανένα άλλο σωματικό χαρακτηριστικό, ούτε σαν
λόγος ή σαν γνώση, ούτε σα να υπάρχει σε κάτι άλλο, όπως
σε μία ζωντανή ύπαρξη είτε στη γη είτε στον ουρανό είτε
κάπου αλλού,
αλλά σαν κάτι που υπάρχει μόνο του με τον εαυτό του,
με ενιαία μορφή, αιώνιο, και όλα τα άλλα ωραία μετέχουν
εκείνου κατά τέτοιον τρόπο, ώστε όταν γεννιούνται τα
άλλα και χάνονται, εκείνο ούτε να αυξάνεται ούτε να ελαττώνεται
καθόλου, ούτε να παθαίνει τίποτα. Όταν λοιπόν
κάποιος, χάρη στην ορθή αντίληψη του για τον έρωτα των
νεαρών, αφήνοντας αυτά εδώ και ανερχόμενος αρχίζει να
βλέπει εκείνο το ωραίο, τότε σχεδόν αγγίζει το τέλος.
Γιατί αυτή είναι η ορθή οδός προς τα ερωτικά,
είτε βαδίζεις μόνος σου είτε οδηγείσαι από άλλον,
το να αρχίζεις από αυτά εδώ τα ωραία αποβλέποντας σ'
εκείνο το ωραίο και να ανέρχεσαι διαρκώς, σα να χρησιμοποιείς
σκαλοπάτια, από το ένα στα δύο και από τα δύο
σε όλα τα ωραία σώματα, και από τα ωραία σώματα στις
ωραίες ασχολίες, από τις ασχολίες στην απόκτηση ωραίων
γνώσεων, έως ότου από τις γνώσεις φτάσεις σ' εκείνην τη
γνώση, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από τη γνώση αυτής
της ίδιας της ομορφιάς, και γνωρίσεις τελειώνοντας αυτό
που είναι η ίδια η ομορφιά.
Σ' αυτό το σημείο της ζωής, αγαπητέ Σωκράτη, είπε η
ξένη από τη Μαντινεία, περισσότερο από κάθε άλλο, αξίζει
να ζει ο άνθρωπος: όταν βλέπει την ίδια την ομορφιά. Αυτό
που μπορεί να δεις κάποτε, θα σου φανεί ότι δεν συγκρίνεται
ούτε με χρυσάφι ούτε με φορέματα ούτε με ωραία
παιδιά και νεαρούς, που βλέποντας τους τώρα μένεις κατάπληκτος
και είσαι έτοιμος, κι εσύ και άλλοι πολλοί, για
να βλέπετε τους αγαπημένους σας και να βρίσκεστε πάντα
μαζί τους, αν ήταν δυνατόν, ούτε να τρώτε ούτε να πίνετε,
αλλά να τους βλέπετε μόνο και να βρίσκεστε μαζί τους. Τι
θα φανταζόμαστε λοιπόν, είπε, αν γινόταν κάποιος να δει
αυτήν την ίδια την ομορφιά, άδολη, καθαρή, αμιγή,
όχι όμως ανακατεμένη με σάρκες ανθρώπινες και χρώματα
και πολλή άλλη θνητή φλυαρία, αλλά αν μπορούσε να
αντικρίσει την ίδια τη θεϊκή ομορφιά στη μοναδικότητα
της μορφής της; Φαντάζεσαι λοιπόν, είπε, ότι θα ήταν
ανάξια η ζωή ενός ανθρώπου που κοιτάζει προς τα εκεί
και βλέπει εκείνο με τον σωστό τρόπο και βρίσκεται μαζί
του;
Ή μήπως δεν καταλαβαίνεις, είπε, ότι μόνο εκεί θα έχει
την ευκαιρία, βλέποντας την ομορφιά με ότι είναι ορατή,
να γεννήσει όχι είδωλα αρετής, αφού δεν έρχεται σε επαφή
μ' ένα είδωλο, αλλά την αληθινή, αφού έρχεται σε επαφή
με την αλήθεια; Και αφού γεννήσει την αληθινή αρετή και
την αναθρέψει, θα έχει τη δυνατότητα να γίνει αγαπητός
στο "θείο- και, αν κάποιος από τους ανθρώπους μπορεί να
είναι αθάνατος, δεν θα είναι εκείνος;
Αυτά λοιπόν, Φαίδρε, κι εσείς οι άλλοι, μου είπε η
Διοτίμα, και με έπεισε κι εμένα. Έχοντας πειστεί, προσπαθώ
να πείσω και τους άλλους ότι για την απόκτηση
αυτού του αγαθού δεν θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερος
βοηθός για την ανθρώπινη φύση από τον Έρωτα. Γι' αυτό
λοιπόν υποστηρίζω εγώ ότι πρέπει κάθε άντρας να τιμάει
τον Έρωτα, και εγώ ο ίδιος τιμώ τα ερωτικά και τα ασκω
με πολύ ζήλο και προτρέπω και τους άλλους να κάνουν το
ίδιο, και εγκωμιάζω τη δύναμη και την ανδρεία του έρωτα,
και τώρα και πάντοτε, όσο μπορώ.

Αυτόν λοιπόν τον λόγο, Φαίδρε, αν θέλεις, θεώρησε τον
ως εγκώμιο του Έρωτα, αλλιώς ό,τι και όπως σου αρέσει
να τον ονομάσεις, ονόμασε τον.

Μπορείτε να διαβάσετε το υπόλοιπο αρχείο:ENDLESS JOURNEY LIBRARY/ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

MY NEXT LIFE BY WOODY ALLEN

What if he is right?

Sand and Foam by Khalil Gibran

I AM FOREVER walking upon these shores,

Betwixt the sand and the foam,

The high tide will erase my foot-prints,

And the wind will blow away the foam.

But the sea and the shore will remain Forever.

Once I filled my hand with mist.

Then I opened it and lo, the mist was a worm.

And I closed and opened my hand again, and behold there was a bird.

And again I closed and opened my hand, and in its hollow stood a man with a sad face, turned upward.

And again I closed my hand, and when I opened it there was naught but mist. But I heard a song of exceeding sweetness.

It was but yesterday I thought myself a fragment quivering without rhythm in the sphere of life.

Now I know that I am the sphere, and all life in rhythmic fragments moves within me.

They say to me in their awakening, "You and the world you live in are but a grain of sand upon the infinite shore of an infinite sea."

And in my dream I say to them, "I am the infinite sea, and all worlds are but grains of sand upon my shore."

Only once have I been made mute.

It was when a man asked me, "Who are you?" The first thought of God was an angel.

The first word of God was a man.

We were fluttering, wandering, longing creatures a thousand thousand years before the sea and the wind in the forest gave us words.

Now how can we express the ancient of days in us with only the sounds of our yesterdays?

The Sphinx spoke only once, and the Sphinx said,

"A grain of sand is a desert, and a desert is a grain of sand; and now let us all be silent again.

" I heard the Sphinx, but I did not understand.

Long did I lie in the dust of Egypt, silent and unaware of the seasons.

Then the sun gave me birth, and I rose and walked upon the banks of the Nile, Singing with the days and dreaming with the nights.

And now the sun threads upon me with a thousand feet that I may lie again in the dust of Egypt. But behold a marvel and a riddle!

The very sun that gathered me cannot scatter me.

Still erect am I, and sure of foot do I walk upon the banks of the Nile.

Remembrance is a form of meeting.

Forgetfulness is a form of freedom. We measure time according to the movement of countless suns; and they measure time by little machines in their little pockets.

Now tell me, how could we ever meet at the same place and the same time? Space is not space between the earth and the sun to one who looks down from the windows of the Milky Way.

Humanity is a river of light running from the ex-eternity to eternity. Do not the spirits who dwell in the ether envy man his pain?

On my way to the Holy City I met another pilgrim and I asked him, "Is this indeed the way to the Holy City?"

And he said, "Follow me, and you will reach the Holy City in a day and a night." And I followed him.

And we walked many days and many nights, yet we did not reach the Holy City. And what was to my surprise he became angry with me because he had misled me.

Make me, oh God, the prey of the lion, ere You make the rabbit my prey.

One may not reach the dawn save by the path of the night.

My house says to me, "Do not leave me, for here dwells your past."

And the road says to me, "Come and follow me, for I am your future." And I say to both my house and the road, "I have no past, nor have I a future.

If I stay here, there is a going in my staying; and if I go there is a staying in my going. Only love and death will change all things."

How can I lose faith in the justice of life, when the dreams of those who sleep upon feathers are not more beautiful than the dreams of those who sleep upon the earth?